Mama, hier is de hemel al; waarom kinderen onze “goeroes” zijn
Het is inmiddels 7,5 jaar geleden. Het was een periode waarin mijn dochter veel diepgaande vragen had over de hemel: “mama, waar is de hemel?” Misschien herken je zo’n periode ook bij je eigen kinderen of kinderen in je omgeving. Ze stellen hele wijze vragen die je uitnodigen om je eigen waarheid te herzien, te ontdekken. Mijn dochter was bijna 3. Het was lente, mooi weer en alle kinderen speelden buiten, mijn dochter ook. Ze rende, op haar allerhardst, naar de hoek van de straat en daar stond ze en ze riep: “Mama! Mama! Maaamaaaaa kom dan, mama!” Ik liep naar haar toe en ze zei: “Mama, hier is de hemel al.”
Het was een periode in mijn leven waarbij gedachten over God, de hemel, het eenheidsbewustzijn, liefde en mijn/ onze rol op aarde me constant bezig hielden. Wie zijn wij nu eigenlijk en wat houdt het in om de hemel op aarde te ervaren? Hoe kan ik daarin dienstbaar zijn door mijn leven te leven zoals dat voor mij bedoelt is? De boodschap die mijn dochter hier voor mij had, had niet op een geschikter moment kunnen komen. Hoe simpel kan het zijn! Ik hoefde er niet over na te denken, het was er al; “dichterbij dan ik kon bedenken.” En ook al kon ik het met mijn hoofd niet pakken, mijn hart opende zich voor de waarheid.
Dit is één voorval, één gebeurtenis van de vele prachtige lessen die ik leer van het moederschap. Het ouderschap biedt een enorme groeikans, als je hem wilt zien. Als je in verbinding met je ziel communiceert, vanuit eenheidsbewustzijn, vanuit de stilte en liefde wie je werkelijk bent, dan ontstaat er een hele andere band met je kind. Als jij onder het gedrag, of achter het gedrag van je kind kunt kijken wat je zo irritant vindt of juist opvallend bijzonder, en leert te kijken naar de wijze lessen die het bevat over jouw eigen leven, over jouw eigen overtuigingen, dan verandert het je hele leven. Het brengt je van overleven naar leven in bewustzijn, liefde en vrijheid.
Het brengt je weer in verbinding met de bron, met liefde, met je eigen essentie. Wanneer jij accepteert dat het ouderschap een hele belangrijke taak is en je verlangt naar een diepe verbinding met je kinderen, dan is er niets mooiers dan te observeren wat er gebeurt tussen jou en je kind en te leren hoe je de les erin kan voelen.
Waar raakt het kind jouw in wellicht oude overtuigingen en illusies, oude concepten over de werkelijkheid die je beperken bij het ervaren van werkelijke vrijheid? En wat is daarvan werkelijk waar? Als ouder mag je dit gaan onderzoeken, zoeken onder wat voor jou de realiteit is geworden, naar de diepere waarheid in jezelf.
Soms zie je je eigen patronen niet die jou belemmeren om in liefde, vanuit jouw essentie te leven, te zijn. Maar juist in de wisselwerking met kinderen komen ze naar boven. Ze weten je immers soms gewoon het bloed onder de nagels vandaan te halen én je houdt van ze, die combinatie maakt het zo transformerend. Jouw levenslust, dat wat door jouw aderen stroomt, mag naar buiten komen. De liefde die erbij vrij komt, werkt door op het hele gezin.
Wanneer ik tijdens lezingen vraag wat ouders wensen voor hun kind dan gaat het altijd over “dat ze zichzelf kunnen zijn en blijven, dat ze hun hart volgen, dat ze gezond zijn, dat ze zijn wie ze werkelijk zijn, dat ze gelukkig zijn.” Maar hoe kunnen kinderen nu hun hart volgen en zijn wie ze werkelijk zijn als je dat als ouder niet voor doet? Een kind leert door doen en nadoen, niet door verhalen. Dit is dan ook wat jij als ouder hebt te doen wanneer je dit écht voor je kind wilt.
Ze willen dat jij weet wie je bent, de hemel op aarde bent en ervaart, dat je je hart volgt. Liefde bent. Als jij het echt wenst voor je kinderen, dan is het waarschijnlijk ook jouw verlangen om je eigen essentie te leven. Om vanuit liefde, vrijheid en vanuit het één zijn met al wat is je kind te begeleiden op zijn of haar weg én jouw leven te leven zoals het is bedoeld.
Heel veel mensen zijn op zoek naar hun ware zelf, willen eigenlijk wel volledig zichzelf zijn, maar worden geconfronteerd met sociaal gedrag, beperkende gedachten en zijn toch niet in staat om echt helemaal hun authentieke zelf te zijn in relatie tot anderen. Het vraagt nu eenmaal om toewijding, het vraagt om stil te staan en stil te worden en gedurende een langere periode te leren en te ervaren wie jij bent zonder verhalen, in de diepte van de stralende stilte. Hoe vanuit de stilte, de liefde en waarheid over jou zich kan verdiepen en verspreiden. Eigenlijk net zoals onze kinderen leren. Die gaan naar school en moeten ook stil zitten en zich wijden aan hun lessen. Daarvan verwachten we ook dat ze zich concentreren, opletten, zich niet laten afleiden. Dit geldt ook voor ons als wij de stilte en de waarheid over onszelf willen leren. Het vergt oefening, verdieping, totdat we het hebben geautomatiseerd. Totdat we het zijn.
En dan, net als een baby, ervaren we weer het Al- Eén zijn, het verbonden zijn met onze Goddelijke bron, met de Goddelijke liefde, het zijn. En kijk maar eens naar een baby. Een baby hoeft niets te bewijzen, is precies goed zoals het is. Dit ben jij ook. Je hoeft je niet te bewijzen, je hoeft je niet beter voor te doen dan je bent, je hoeft je ook niet minder voor te doen dan je bent. Je bent al perfect. Duik alleen maar nog dieper in de stilte en laat liefde en de waarheid door je heen werken, dan ervaar je de hemel op aarde.