Leven na de dood
Onlangs kreeg ik een bericht te lezen over een dierbaar collega die er niet meer is. Plotseling uit het leven gegrepen. Een heftig verhaal. Het eerste wat er gebeurt als ik het nieuwsbericht lees is dat ik warmte voel, liefde, een één zijn met al wat is. Het warme gevoel is intens, het maakt een enorme indruk én het is super kort. Deze ervaring maakt een diepe indruk op me.
Niet geraakt
Vrij direct komen er gedachten in me op dat mijn reactie niet juist is. Ik zou toch geschokt of verdrietig moeten zijn. Direct daarna belt een andere collega me in tranen op . Ik merk dat ik mezelf innerlijk afkeur over mijn eigen reactie. Want ze is toch dood, ze is er niet meer en het raakt mij helemaal niet, ik had ook verdrietig moeten zijn, bedenk ik me. Maar is dat zo?
Woensdagochtend kom ik een vriendin tegen op de fiets. Ze lacht, want ze had net bedacht dat ze mij tegen zou komen. Ik besluit om mijn ervaring met haar te delen en weet dat ik door het hardop uit te spreken precies dat inzicht krijg wat ik nodig heb. Ik vertel haar eerlijk wat me bezighoudt en dat ik nog niet helder heb waarom ik me zo druk maak over het feit dat ik niet geraakt ben door het gemis van deze vrouw.
Anders geraakt dan ik dacht
Ik krijg plotseling het inzicht dat ik wél geraakt was door het bericht. Ik kreeg het heel warm en voelde een enorm krachtige liefde. Ik voelde met juist heel één met al wat is. Waardoor ik tot in het diepst van mijn ziel wist dat er geen echt einde is wanneer je dood bent. Wat er daarna gebeurde was dat ik vervolgens bang was voor de pijn van het anders zijn dan anderen. En de angst om toe te geven dat ik toch veel meer een kanaal ben voor het leven aan de andere kant dan ik toelaat.
Het inzicht komt binnen. Het raakt me direct en heel diep en dan moet ik plotseling heel erg lachen. Het is een lachen wat anders is dan al het andere lachen. Michael Damian noemt dit in zijn boek “the art of freedom” de lach van het universum die door je heen komt.
Bewustwording
Door te reflecteren, werd ik me bewust van wat mijn reactie in werkelijkheid betekende en voelde ik me bevrijd. Ik weet immers al lang dat het leven niet stopt als je dood bent. Ik krijg regelmatig boodschappen door van overleden dierbaren en ook in consulten komen er vaak prachtige helende woorden van overledenen door. Door deze gave te erkennen en hier mensen mee te helpen zal ik boodschappen van hoop aan nabestaanden kunnen geven.
Steeds weer nodigt het leven je uit om te luisteren, om je bewust te worden van patronen waardoor je beperkt wordt, die pijn doen, die je belemmeren, zoals ik met het wegstoppen van mijn gave. Het uiteindelijke doel is om te zijn wie je echt bent, je talenten in te zetten en het leven te leiden zoals dat voor jou bedoelt is.
Jennie